«Τρία κομμάτια χωρίς φλας», ένα κάγκελο που χωρίζει δύο κόσμους και το κλικ γίνεται ευθύνη και συνάμα ευτυχία!
Του Γιάννη Βόλκα
Τα φώτα χαμηλώνουν, το κοινό χειροκροτά. Η αδρεναλίνη στα ύψη! Τρία τραγούδια χωρίς φλας είναι η πιο συνηθισμένη ατάκα που ακούμε. Μια ατάκα βγαλμένη από άλλες εποχές αφού σήμερα κανείς δεν θα χαλούσε την ποιότητα της φωτογραφίας του πράττοντας ένα τόσο εξόφθαλμο λάθος. Τρία κομμάτια που πολύ συχνά περνούν σαν ένα δευτερόλεπτο ενώ άλλες φορές, δυστυχώς ελάχιστες, σου αφήνουν τον ελεύθερο χρόνο να απολαύσεις το καλύτερο σημείο οποιουδήποτε συναυλιακού χώρου.
Το συναίσθημα είναι μοναδικό. Φανταστείτε τις πιο όμορφες συμπληγάδες τις οποίες όμως πρέπει εσύ να φροντίσεις ώστε να μην σε πλακώσουν με το βάρος τους. Βρίσκεσαι εκεί και έχεις αναλάβει μια ευθύνη, ακόμα και αν αυτό είναι μονάχα ένα κλικ. Παράλληλα, αν είσαι σωστός επαγγελματίας και ακόμα πιο σωστός άνθρωπος, φροντίζεις να μην χαλάσεις την δουλειά των συναδέλφων σου. Η ευγενής άμιλλα είναι το παν και όλοι μας, ανεξάρτητα από το κόστος του εξοπλισμού ή τα χρόνια εμπειρίας που βαραίνουν τους φακούς μας, έχουμε να μάθουμε κάτι από τον διπλανό μας.
Ένας από αυτούς μπορεί να βρίσκεται και από την άλλη πλευρά του κάγκελου και απλά να μην είχε την τύχη να κατέχει το «μαγικό καρτελάκι» που δίνει πρόσβαση στους φωτογράφους σε χώρους που απαγορεύεται για το κοινό. Αυτός ο άνθρωπος όμως έχει πληρώσει ένα σεβαστό ποσό για να βρίσκεται εκεί. Κατά πάσα πιθανότητα έχει φτάσει στον χώρο πολύ νωρίτερα για να πιάσει την επιθυμητή θέση και έχει το δικαίωμα να παρακολουθήσει και, αν η διοργάνωση το επιτρέπει, να φωτογραφήσει το αγαπημένο του συγκρότημα. Έτσι και αλλιώς οι περισσότεροι από μας από εκεί ξεκινήσαμε και το μεράκι μας για την συναυλιακή φωτογραφία θα μας οδηγήσει ξανά εκεί αν οι συνθήκες το απαιτήσουν. Μέσα από τον κόσμο, με ιδρώτα, σπρώξιμο και, ορισμένες φορές, κίνδυνο έχουν βγει άλλωστε πολλές καταπληκτικές λήψεις.
Από την μία πλευρά έχεις τον καλλιτέχνη, που πολλές φορές είναι κάποιος που πραγματικά λατρεύουμε. Και βρίσκεται εκεί, στο μισό μέτρο να ποζάρει για μας. Μια πετυχημένη λήψη μπορεί να μας κάνει να περάσουμε πολύ πιο ευχάριστα για το υπόλοιπο της βραδιάς αλλά η ενδεχόμενη αποτυχία… Άστο δεν θέλεις να ακούσεις για την αποτυχία.
Φαντάσου πώς όλα αυτά τα συναισθήματα αυξάνονται όταν οι Prodigy σου δίνουν ένα διαθέσιμο τραγούδι και σου κάνουν την ζωή ακόμα πιο δύσκολη με εκτυφλωτικά strobo lights. Ναι, αλλά φωτογραφίζεις Prodigy και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, ειδικά όταν το μπάσο σε χτυπά κατάστηθα με μανία. Φαντάσου μια από τις συναυλίας του Mark Lanegan τον οποίο και δέκα φορές να τον φωτογραφίσεις, τα ίδια φώτα θα λάβεις. Ναι, άλλα είναι ο Mark και τον αγαπάμε για την έντονη και ιδιόρρυθμη προσωπικότητά του. Ίσως να αναρωτιέστε, «Μα, όλοι οι φωτογράφοι έτσι νιώθουν;». Και απαντώ ότι οι φωτογράφοι συναυλιών είναι πρώτα από όλα λάτρεις της μουσικής και απλά έχουν βρει τον τέλειο τρόπο να ενώσουν τα δύο πάθη τους. Αν πάλι κάποιος δεν νιώθει με αυτό τον τρόπο, θα το καταλάβετε από την απουσία του μετά από μερικές μονάχα συναυλίες. Τα live είναι εθισμός και δεν τα αφήνεις έτσι εύκολα.
Τα πράγματα όμως δεν τελειώνουν εδώ αφού στην αντίπερα όχθη έχουμε έναν άλλο, πολύ διαφορετικό κόσμο. Την ώρα που εμείς έχουμε το βλέμμα καρφωμένο στους πρωταγωνιστές της βραδιάς, η πλάτη μας δέχεται μια, φανταστική, πίεση χιλιάδων ατόμων. Εκεί είναι που γυρίζεις την ματιά σου και καταλαβαίνεις ότι ανάμεσα στο κοινό βρίσκονται αναρίθμητοι μικροί ήρωες οι οποίοι έχουν την δυνατότητα να σου προσφέρουν ακόμα πιο έντονα συναισθήματα και φυσικά μερικά πολύ καλύτερα κλικς. Χαμόγελα, φωνές, αγκαλιές και βουρκωμένα μάτια. Έντονες εκφράσεις ανθρώπων με την γροθιά να υψώνεται στον ουρανό. Όλα αυτά αποτελούν ψηφίδες του πιο μαγευτικού μωσαϊκού, κομμάτια ενός τέλειου παζλ.
Δύο κόσμοι, εξίσου ενδιαφέροντες οι οποίοι αλληλεπιδρούν με απόλυτη μαεστρία. Ο καλλιτέχνης και το κοινό του… και ανάμεσα τους εσύ, στο photo-pit, για τρία κομμάτια…χωρίς φλας!
